شب وصل است و تبِ دلبری جانان است
ساغر وصل لبالب به لب مستان است
در نظر بازیشان اهل نظر حیران است
گوئیا مشعله از بامِ فلک ریزان است
چشم جادوی سحر زین شب و تب گریان است
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است
ظهر فردا بدنش زیر سم اسبان است
مکن ای صبح طلوع، مکن ای صبح طلوع
به سوز و اشک و مناجات سر کنید امشب
به شوق مرگ شب خود سحر کنید امشب
تصور کن آقا همه یارانش رو جمع کرده،شب عاشورا داره باهاشون حرف میزنه
امشبی را شه دین در حرمش مهمان است
عصر فردا بدنش زیر سم اسبان است
نکن ای صبح طلوع نکن ای صبح طلوع
خیلی
دعاکردم نشد...
مشک رو بغل کردم نشد...
داداش حسین شرمندتم...
رفتم که برگردم نشد...
شمر امان نامه را به سوی اردوگاه امام برد. وقتی رسید، فریاد برآورد: «أَیْنَ بَنُوا أُخْتِنَا»؛ خواهرزادگان ما کجایند؟
.........آب را گل نکنید . . . شاید از دور علمدار حسین،....
آب را گل نکنید . . . شاید از دور علمدار حسین، مشک طفلان بر دوش، زخم و
خون بر اندام، می رسد تا که از این آب روان، پر کند مشک تهی، ببرد جرعه
آبی برساند به حرم، تا علی اصغر بی شیر رباب، نفسش تازه شود و بخوابد آرام .
. ....
آب را گل نکنید . . . که عزیزان حسین، همگی خیره به راهند که ساقی آید، و به انگشت کرم، گره کور عطش بگشاید . . .
آب را گل نکنید . . . که در این نزدیکی،عابدی تشنه لب و بیمار است، در تب و گریه اسیر . . .
آب را گل نکنید . . . که بود مهریه مادرشان، نه همین آب که هر جای دگر، رود
و نهری جاریست، مهر زهرای بتول است، از این است که من میگویم،آب را گل
نکنید، آب را گل نکنید . . .
عاشقی رایج نبود, عباس آن را باب کرد
او دو دستش را کنار علقمه نذر سر ارباب کرد
سر اگر نذر حسین است
بریدن دارد
دل اگر نذر حسین است
خریدن دارد
اشک اگر مال حسین است
که ریختن دارد
همه ی عالم و آدم به فدایت ارباب
غم ارباب به دلها چه کشیدن دار
یاعلی
ما عاشق حسین فرزند حیدریم
ما زیر بار زور هرگز نمی رویم
داده راه نشون به ما اربابمون
نبــاید زیـــر پا بره عزتمون
هیهات من الذله
ای اهل حرم میر علمدار نیامد
سقای حرم سید و سالار نیامد
بسم الله الرحمن الرحیم
اَلسَلامُ عَلَیکَ یا قَمَرَالعَشیرَه، اَلسَلامُ عَلَیکَ یا ساقی ِ عَطاشى، اَلسَلامُ عَلَیکَ یا اَباالفَضل ِ العَبّاس
اشتباه
نکن
وداع امام حسین با عباس هر دو کنار هم بودن میرفتن
میدان حضرت زینب پشت سرهردومیگفت ای ساربان
